Według ostatnich danych, na które powołuje się Narodowe Centrum Badań i Rozwoju, spośród 68 typów chronionych siedlisk przyrodniczych o znaczeniu europejskim (dla których wyznacza się m.in. obszary Natura 2000), występujących w kontynentalnym regionie biogeograficznym (obejmującym Polskę z wyjątkiem Karpat), niemal połowa – bo aż 33 typy – to siedliska wodne i od wody zależne. Stopień zagrożenia wodnych i mokradłowych siedlisk przyrodniczych (ekosystemów) jest w Polsce wysoki: zasoby aż 27 z ww. siedlisk charakteryzuje niekorzystny lub zły stan ochrony. Na „czerwonej liście” biotopów, opracowanej jak dotąd tylko dla Bałtyku i obszaru przybałtyckiego, uwzględniono większość przybrzeżnych ekosystemów morskich i przymorskich. Niektóre z nich – np. łąki podmorskie, słonolubne (halofilne) szuwary i pastwiska nadmorskie – należą do najsilniej zagrożonych i najszybciej ginących ekosystemów Polski.
Właśnie dlatego NCBiR postanowił uruchomić działania hydro-strategiczne, które w najbliższych latach będą odpowiadały na zidentyfikowane przez tę instytucję wyzwania, którymi są cyt.:
· Stale pogarszająca się jakość i dostępne zasoby wód w środowisku.
· Brak zautomatyzowanych metod szybkiej kwantyfikacji wielkości przepływów rzecznych i poziomu wód jeziornych, co w obliczu zmian klimatycznych i długich okresów suszy jest kluczowe.
· Brak zautomatyzowanych metod szybkiej identyfikacji jakości wód ekosystemów wodnych.
· Konieczność długotrwałych prac specjalistów z zakresu hydrochemii, botaniki, zoologii i ekologii w celu określenia kondycji wodnych siedlisk przyrodniczych.
· Brak stałego monitoringu zmian bioróżnorodności wynikającego ze zmian warunków klimatycznych.
· Niedostateczna ilość urządzeń do monitorowania pojawiania się nowych typów zanieczyszczeń tj. mikroplastików, wirusów, bakterii, toksyn, hormonów etc.
· Słabo rozpowszechnione metody regeneracji ekosystemów wodnych oparte na działaniach zgodnych z naturą.
